Στίχοι Τραγουδιών "Φύλλο Πορείας - 1985"

Το "Φύλλο Πορείας" κυκλοφόρησε το 1985 από την Philips (Polygram Universal) με παραγωγό τον Φίλιππα Παπαθεοδώρου. Στα περισσότερα τραγούδια του δίσκου συμμετέχει η νομικός και τραγουδίστρια Λία Τζιαμπάζη, σύντροφος του τραγουδοποιού Θανάση Γκαϊφύλλια. Σ' αυτή τη δουλειά ξεκινά και η στενή συνεργασία του τραγουδοποιού με τον στιχουργό Αντώνη Παπαϊωάννου. Στο δίσκο παίζουν: Κώστας Νικολόπουλος: κιθάρα, Χρήστος Κωνσταντινίδης: keyboards, Γιάννης Μπιθικώτσης: μπουζούκι και λαούτο, Τάσος Λιβερής: ντραμς, Σπύρος Λιβιεράτος: κρουστά, Παναγιώτης Γεωργοτάς: μπάσο, Χάρης Ανδρεάδης: πλήκτρα. Ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας: Χάρης Ανδρεάδης.

Γαμήλιο Προσκλητήριο (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)

Θα βάλω Κυριακάτικο  κουστούμι 
Και δούλος του Θεού θα στολιστώ
Θα πιω ένα ουίσκι ένα ρούμι
Να πάρω θάρρος και  να ζαλιστώ 
Και αφού θα ζαλιστώ  και πάρω θάρρος
Θα σφίξω το παπιόν μου στο λαιμό
Μπροστά στο δημαρχείο  σα φαντάρος
Που νούμερο φυλάει θα σταθώ
Κι αντίστροφα το χρόνο θα μετρώ 
Και σαν η ώρα  λίγο θα περάσει
Η Λία μέσα στ’ άσπρα θα φανεί
Επίσημα κι αργά θα πλησιάσει
Θα φιληθούμε θα μου «Θανάση!»
Με μια γλυκιά τρεμάμενη φωνή 
Θ’ αρχίσει το μυστήριο και θα’ ναι
Μυστήριο πως έφτασα ως εδώ
Οι φίλοι γύρω θα κρυφογελάνε
Μα εγώ δε θα γυρίζω να τους δω
Ο γάμος είναι  πράγμα σοβαρό 
Οι φωτογράφοι θα φωτογραφίζουν
Οι συγγενείς θα κλαιν από χαρά
Κουφέτα στον αέρα θα σφυρίζουν
Κι εγώ τη Λία  θα κρατώ γερά
Να μη χαθούμε  έτσι ξαφνικά 
Η πρώτη μας η  νύχτα θα περάσει 
Με χάδια μ’ αγκαλιές και με φιλιά
Η Λία θα μου λέει γλυκά «Θανάση!»
Πουλιά θα κελαηδούνε μες στην πλάση
Και τ’ άστρα θα χορεύουνε  τρελά 
Κι αφού λίγος  καιρός θα’ χει περάσει
Και θα γυρίζω πτώμα  απ’ τη δουλειά
Η Λία θα μου λέει «βρε Θανάση,
Οι βρύσες στο  λουτρό έχουν χαλάσει
Δε κάθεσαι να ρίξεις μια ματιά;!» 
Κι αν έζησα σε δίσεκτο αιώνα
Που τρώγαν το κασέρι με ψωμί
Κι αν η βροχή  με δέρνει το χειμώνα
Θα πιάνω από  νωρίς την πολυθρόνα
Να σκέφτομαι μια ατέλειωτη εκδρομή



Συμμετέχει η Λία Τζιαμπάζη



Καρδιά Αιχμάλωτη (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)

Με μια καρδιά αιχμάλωτη - δε μ’ απομένει άλλο τι
Παρά να κάθομαι  και να - μετρώ του κόσμου τα κενά
Κι αν όλα έχουν  ξεχαστεί - κάτι καημοί ανέραστοι
Μες στο τραγούδι αράζουνε - και στο ζουμί τους βράζουνε 
Τα λόγια άνω  ποταμών τα έργα παρά φύσιν
Τον κόσμο ετούτο τον τρελό ζωγράφος μ’ άστατο μυαλό - τον έχει ζωγραφίσει 
Με μιαν αγάπη  δίκοπη - μη περιμένεις προκοπή
Από ένα κόσμο που για να - σε νιώσει πρώτα σε πονά
Κι αν όλα έχουν  όπως λες - αλλάξει τότε γιατί κλαις
Γιατί δεν έβαλες και συ - λίγο νερό μες στο κρασί 
Τα λόγια άνω  ποταμών τα έργα παρά φύσιν
Τον κόσμο ετούτο τον τρελό ζωγράφος μ’ άστατο μυαλό
Τον έχει ζωγραφίσει

Συμμετέχει η Λία Τζιαμπάζη



Παλιοκατάσταση (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Λία Τζιαμπάζη)

Ολημερίς με το ταβάνι πιάνεις κουβέντα μυστική
Και δε γυρνάς να με κοιτάξεις και νιώθω τόσο μοναχή
Στο χρόνο μια  φορά ταβέρνα, δε πάμε ούτε σινεμά
Βαρέθηκα να ζω εδώ  μέσα πότε θ’ αλλάξουν όλα αυτά 
Αρκεί να βρούμε ένα  στίχο που να ‘χει λέξεις μαγικές
Και θα γκρεμίσουμε  τον τοίχο με τις καινούριες μουσικές
 αρκεί να φτιάξουμε  ένα χρόνο να ‘χει τριακόσιες  Κυριακές
Και το κρεβάτι μας  καράβι να σε πηγαίνω όπου θες 
Αυτά που λες  είναι σπουδαία, ιππότη μου, παλικαρά
Κατέβα τώρα απ’ τ’ άλογο σου και προσγειώσου ομαλά
Μέσα στο νέφος  και στη ζάλη ξεχάσαμε πολλά
Μα δες τριγύρω  αυτό το χάλι κι έχε τα μάτια σου  ανοιχτά 
Πως όλα αυτά είναι  παραμύθια το ξέρουμε κι οι δυο
Μα το δικό σου  χόμπι είναι να μου γκρεμίζεις τ’ όνειρο
Σου το ‘χω πει πως  μας μπερδεύουν με τιμολόγια κι αριθμούς
Μα εγώ παλεύω και το σκάω με τους δικούς μου τους ρυθμούς 
Η τέχνη τρώει  τα παιδιά της και ας λένε πως  τα αγαπά
Θέλει κορμιά βασανισμένα  θέλει ψυχές για να πουλά
Γι’ αυτό μην κάνεις το κορόιδο και σκέψου λίγο σοβαρά
Τα νιάτα έρχονται και φεύγουν κι άιντε να βρεις  καμιά δουλεία
 
Συμμετέχει η Λία Τζιαμπάζη


Μικρό Ερωτικό (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Γιώργος Βουλγαράκης, ερμηνεία: Λία Τζιαμπάζη) 

Κάτι μου γυρίζει  στο μυαλό 
Και μου λέει ένα  καλό κι όμορφο τραγούδι
Όπως το λουλούδι που κρατώ 
Σιγανές φωνές μιλούν μαζί μου
Και μου λένε ότι  ζει μέσα μου και τώρα
Κι είναι η άγια ώρα στο γιαλό 
Κι η καρδιά χτυπάει  χαρωπή
Όπως τότε που ‘χε πει με φωτιά κι αγέρι
Στο μικρό της  ταίρι σ’ αγαπώ
 
Φύλλο Πορείας (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)

Άγρια τοπία σε περιβάλλουν όπου πας
Τι κυνηγάς τι αγαπάς, ποια ουτοπία
Καμένα δάση μυρίζουνε  όπου περνάς
Διπλώνεσαι κι όλο  γερνάς και σ’ έχω χάσει 
Κι όλο γυρεύεις φύλλο πορείας
Ενώ το ξέρεις πως  θα βγεις
Στο δρόμο της  υποταγής της εξορίας 
Κι όλο γυρεύεις φύλλο πορείας
Όμως ποιος χάνει  ποιος νικά
Στα πλαίσια τα χρονικά  μιας διορίας 
Έρημη χώρα τα στέκια που αναζητάς
Όμως μια σπίθα  της καρδιάς σου λέει προχώρα
Κι έτσι παρόλο που  ζεις με λόγια δανεικά
Στήνεις ξανά τα σκηνικά  ψάχνεις για ρόλο 
Κι όλο γυρεύεις φύλλο πορείας
Ενώ το ξέρεις πως  θα βγεις
Στο δρόμο της  υποταγής της εξορίας 
Κι όλο γυρεύεις φύλλο πορείας
Όμως ποιος χάνει  ποιος νικά
Στα πλαίσια τα χρονικά  μιας διορίας

Συμμετέχει η Λία Τζιαμπάζη



Ο θείος μας ο πόλεμος (Θανάσης Γκαϊφύλλιας)

Ο θείος μας ο  πόλεμος ο συφοριασμένος
Γράφει μας αποθύμησε  και θα ‘ρθει να μας δει
Σαράντα χρόνια έλειψα  και νιώθω κουρασμένος
Καιρός να κάνω διάλειμμα  στην πατρική μου γη 
Μας φέρνει λέει μια  σύρραξη πολύ περιορισμένη
Μας φέρνει λέει μια  σύρραξη πολύ γοητευτική
Μισά φεγγάρια και  σταυρούς την έχει στολισμένη
Κι απέξω γράφει ο θείος Σαμ απ’ την Αμερική 
Θα φέρει λέει και φίλους του απ’ όλα τα σημεία
Να πάρουν μέρος  στη γιορτή και να μας συγχαρούν
Εμείς μέσα στο γήπεδο κι αυτοί στα θεωρεία
Θα τρων θα πίνουν θα γλεντούν και θα χειροκροτούν 
Ο θείος μας ο  πόλεμος ο συφοριασμένος
Γράφει μας αποθύμησε  και θα ‘ρθει να μας δει
Και ο κακός μας  ο καιρός ο συννεφιασμένος
Ρίχνει μια άρρωστη  και ύποπτη βροχή
 

Κομοτηνή (Θανάσης Γκαϊφύλλιας)

Ένας κακός (τρελός) βοριάς μαστιγωτής
μέσα στη νύχτα κατεβαίνει απ' τη Ροδόπη
και μ' ένα φόβο σε ξυπνάει για να δεις
πόσο αλλάξαν οι καιροί και οι ανθρώποι.

Και τ' απογεύματα στα τούρκικα στενά
ένα γραμμόφωνο να κλαίει για τα μεράκια
χαμένα χρόνια που δεν έρχονται ξανά
χαμένα βήματα στα έρημα σοκάκια.

Κομοτηνή, Κομοτηνή
φωνή σβησμένη απ' τη βροχή κι απ' τις αρβύλες
λησμονημένη και γυμνή
κοιτάς το αύριο κρυφά πίσω απ' τις γρίλιες.

Για τον Καββαδία (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)

Το "Κορινθία" σάλπαρε και το "Απολλωνία"
κι η βάρδια σου τελείωσε μια νύχτα του Φλεβάρη
πάρε μαζί σου στα φριχτά του Άδη τελωνεία
του μαραμπού το γρύλλισμα λαθραίο μες τ' αμπάρι

Οι ζωγραφιές στο στήθος σου σαν φάρος θα φωτίζουν
όσους δεν αξιώθηκαν να ’χουν ένα τραβέρσο
και στη στεριά παντοτινά μένουνε και σαπίζουν
ένα χωράφι σκάβοντας που μένει πάντα χέρσο

Με τον Μαρκόνη σου στειλα ένα στερνό ραπόρτο
να μάθεις πως βουλιάζουμε σ’ αυτήν εδώ τη ζήση
ένα παράξενο μασάει ο κόσμος τώρα χόρτο
όμως δε μοιάζει με κοκό ούτε και με χασίσι

Λιλή Μαρλέν (Norbert Schultze - Μάκης Φωτιάδης)

Πέντε-έξι φίλοι, φίλοι καρδιακοί
Με αναμνήσεις από  την κατοχή
Όταν θα ‘ρθει η περίσταση μιλούν για την αντίσταση
Και το τραγούδι λέν για την Λιλή Μαρλέν 
Λένε για λάθη και για τακτική
Κι είναι της  ταβέρνας θαμώνες τακτικοί
Κι όταν θα ‘ρθει περίσταση μιλούν για την αντίσταση
Και το τραγούδι λεν για την Λιλή Μαρλέν
 
Έξω απ’ τη στρατώνα μπρος απ’ το φρουρό
Σ’ ένα ρημαγμένο και τρύπιο καπηλειό
Πέντε-έξι φίλοι καρδιακοί μιλούν για την αντίσταση
Και το τραγούδι λεν  για την Λιλή Μαρλέν

 
Περνούν οι μέρες στο σκοτάδι (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)

Περνούν οι μέρες  στο σκοτάδι
Τα φώτα γίνονται σκιές
Μα σαν θα σμίξουμε ένα βράδυ
Θα’ ναι οι πίκρες μας παλιές 
Όταν θα σμίξουμε ένα βράδυ στου κόσμου το βαθύ πηγάδι
Τα λεωφορεία θα περνάνε, θα παίζουνε τα σινεμά
Κι όλα θα μοιάζουν όπως πρώτα μα κάπως διαφορετικά
Όταν θα σμίξουμε ένα βράδυ στου κόσμου το βαθύ πηγάδι 
Περνούν οι μέρες  στο σκοτάδι
Μ’ αφήνουν πόρτες ανοιχτές
Για να γυρίσουμε  ένα βράδυ
Απ’ τη φωτιά κι από  το χθες 
Όταν θα σμίξουμε ένα βράδυ στου κόσμου το βαθύ πηγάδι
Ένα τραγούδι θ’ ανεβαίνει  απ’ το βυθό μέχρι τη γη
Κι εσύ θα λες  τι μου συμβαίνει θα ψάχνεσαι για  την πληγή
Για την πληγή  που μας πληγώνει σαν μένουμε  στον κόσμο μόνοι