Το "Βραδιάζει" είναι η πρώτη παραγωγή του Θανάση Γκαϊφύλλια. Κυκλοφόρησε από το label του τραγουδοποιού "Δίσκοι Κύτταρο" της Κομοτηνής. Θα ακολουθήσουν άλλες τρεις δουλειές από την ανεξάρτητη δισκογραφική ετικέτα του δημιουργού. Το "Επί Πτυχίω" (1996), το cd single "Το Τραγούδι της Τιμής" (1997) και το περίφημο "Stavento" (1999).
Στο "Βραδιάζει" παίζουν: Θανάσης Καλαϊτζόγλου: κλασική και ακουστική κιθάρα. Δημήτρης Κεραμέας: μπάσο και κιθάρα. Βαγγέλης Πέπας: κόντρα μπάσο. Γιώργος Μαγκλάρας: βιολί. Γιώργος Ανδρέου: πλήκτρα. Ντίνος Αποστόλου: σαξόφωνο. Χρήστος Τσομπάνης: κρουστά και ο Θανάσης Γκαϊφύλλιας: κλασική και ακουστική κιθάρα. Η ενορχήστρωση του δίσκου ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας όλων των μουσικών που συμμετείχαν.
Βραδιάζει (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)
Βραδιάζει και δεν είμαι απόψε στην παρέα
Περίπτωση ακραία θα πείτε μα εγώ
Εγώ δεν είμαι εδώ
Βραδιάζει και τα φώτα γυρεύουν τη σκιά μου
Μα εγώ τα όνειρά μου γυρεύω στο κενό
Και πια δεν είμαι εδώ
Βραδιάζει και δεν ξέρω σε ποιόν να έχω λείψει
Έχουνε πια εκλείψει οι λόγοι να πονώ
Και πια δεν είμαι εδώ
Έχω ξεκόψει προ πολλού βρίσκομαι αλλού
Αν πάλι κάποιο βράδυ βουβό και χιονισμένο
Δείτε απ’ το τρένο να βγαίνει ένας τρελός
Να’ μαι και πάλι εδώ
Και αν δε με θυμάστε θα βγάλω τα γυαλιά
Θα ξαναφήσω μούσι και μακριά μαλλιά
Άιντε παλιόφιλοι και γεια χαρά
Φέρτε κιθάρες και βιολιά
Πάμε ν’ αράξουμε στην αγορά
Και τότε θα ζυγώσουν και θα μου πουν δυο τύποι
Κοίταξε όσο λείπεις αλλάξανε πολλά
Ξέχασε τα παλιά
Πάρε ξανά το τρένο αυτό που σ’ έχει φέρει
Εδώ δε σε συμφέρει να ξαναζήσεις πια
Ξέχασε τα παλιά
Θα σπείρω κήπους μαγικούς (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)
Για όλους τους μοναχικούς που πλάι μου περνάνε
Για όλους τους αναρχικούς που ζούνε όπως-όπως
Θα σπείρω κήπους μαγικούς πουλιά να κελαηδάνε
Γιατί στην πόλη τούτη εδώ δεν μας αντέχει ο τόπος
Για όλους τους αδύνατους που δεν τολμούν να ζήσουν
Και κρύβουνε την πείνα τους για γέλιο και κορμί
Θα σπείρω κήπους μαγικούς να παν’ να κατοικήσουν
Για την ζωή που χάσανε να βρουν μιαν αφορμή
Για όλους τους απόκοσμους που καίνε τα όνειρά τους
Και φτιάχνουνε μικρόκοσμους να ζούνε σα σκιές
Θα σπείρω κήπους μαγικούς τα βράδια να τα λένε
Να βρούνε και να ζήσουνε του κόσμου τις χαρές
Όλοι Έμεις (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)
Όλοι εμείς που σήμερα φοράμε τα παλιά μας
και δεξιώσεις δίνουμε σε κρύα καπηλειά
όλοι εμείς αγάπη μου που πήγαμε καλιά μας
ακτίνες στέλνουμε με φως στου κόσμου τη σπηλιά
Όλοι εμείς που ανήκουμε σε άλλους παραλλήλους
και σε σκοτάδια μαγικά έχουμε πια κρυφτεί
όλοι εμείς καρδούλα μου δεν αγαπάμε αλλήλους
μα μόνο που τους έχουμε τρελά ερωτευτεί
Όλοι εμείς που ζήσαμε ζωή εκτός νυμφώνος
και η χαρά μας άφησε στα κρύα του λουτρού
εμείς το θύμα είμαστε, εμείς κι ο δολοφόνος
του μάταιου και άσκοπου χαμένου μας καιρού
Όλοι εμείς που φτύνουμε εκεί που προσκυνάνε
του κόσμου οι παραδόπιστοι και όλοι οι δειλοί
όλοι εμείς θα μείνουμε πουλιά που δεν πετάνε
μόνο που το τραγούδι μας θα κόβει σαν γυαλί
Φωνητικά: Λία Τζιαμπάζη
Homo 2000 (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)
Το πρωί πάλι τα ίδια απ’ τις έξι ξεκινάς
Τα σκουπίδια κατεβάζεις και το χρόνο κυνηγάς
Όμως τ’ όνειρό σου έγινε φυγάς
Όλη μέρα για καριέρα, χαίρετε, τι κάνετε
Και το βράδυ στο κρεβάτι, γεια σου κύριε άνετε
Άκυρη η ζωή σου και δεν πιάνεται
Και περνάει η βδομάδα κι έρχεται τριήμερο
Ι.Χ. και στην λιακάδα σα θεριό ανήμερο
Βρε πως έχεις μπλέξει, είναι τρομερό
Ξέρω μέσα σου πως βράζεις, ξέρω και ας μη μιλάς
Τα κανάλια όλο αλλάζεις κι αδιάφορος κοιτάς
Βρε τι έχεις πάθει και δεν αντιδράς
Και αλλάζουν κυβερνήσεις, κ’ ήρθε πάλι η δεξιά
Μα εσύ που να ξυπνήσεις, κλείνεσαι στη μοναξιά
Βρε τι έχεις πάθει, θα φας καμιά σπρωξιά
Μη τα περιμένεις όλα από τους πολιτικούς
Την καλούμπα σου αμόλα και κανέναν μην ακούς
Μόνο της καρδιάς σου ψάξε τους ρυθμούς
Κόκκινη Ιστορία (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Παυλίνα Παμπούδη)
Η Κατίνα Κοκκινάκη που την λέγανε Κατινάκι
Βγήκε έξω κάποια Τρίτη απ’ το κόκκινό της σπίτι
Απ’ την κόκκινή της πόρτα βγήκε έτοιμη για βόλτα
Γιατί είχε στις εννιά ραντεβού στην Κοκκινιά
Ρούχα κόκκινα φορούσε, τσάντα κόκκινη κρατούσε
Είχε κόκκινο το στόμα και της πήγαινε το χρώμα
Έτρεχε και περπατούσε και με κόκκινο περνούσε
Έτρεχε να μην αργήσει κι είχε κάπως κοκκινίσει
Η Μαιρούλα με τον Μάρκο την περίμεναν στο πάρκο
Είχανε κι ένα μωρό ροδοκόκκινο χοντρό
Κόκκινο είχε καροτσάκι κι ήταν μάλλον κοριτσάκι
Με ματάκια χαρωπά και μαλλιά κοκκινωπά
Κάπου θέλανε να παν’ πήγαν σ’ ένα ρεστοράν
Ακριβό και ξακουστό για να φαν κοκκινιστό
Κι όλο βάζανε στα πιάτα σάλτσα κόκκινη ντομάτα
Κι όλο βάζαν με το χέρι κι άλλο κόκκινο πιπέρι
Κι ως τη μια και μισή πίναν κόκκινο κρασί
Δίνανε και στο μωρό κέτσαπ με το μπιμπερό
Στομαχιάσανε μεθύσαν και στο τέλος αρρωστήσαν
Βγάλαν κόκκινα σπυριά αρρωστήσανε βαριά
Και τους πήγαν από κει σηκωτούς στην κλινική
Μαίρη Μάρκο και μωράκι και Κατίνα Κοκκινάκη
Φωνητικά: Λία Τζιαμπάζη
Αναπούρνα (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Ελένη Καλφοπούλου, Βασίλης Μπράχος)
Σκέψου πως πέρασα σιγά
Πες πως με γνώρισες παλιά
Σκέψου πως ήρθα βιαστικά
Κι ύστερα χάθηκα ξανά
Με παγωμένους ψίθυρους
Και νεύρα τεντωμένα
Και αγωνία κάτω απ’ το μηδέν
Σε καταφύγια διαλυμένα
Νοιώθω τα μάτια σου παντού
Στο χάρτη εδώ του Κατμαντού
Ποτέ πως χάθηκα μη πεις
Αναπούρνα είναι η καρδιά της γης
Στο σκοινί που με κρατάει
μια γη ολόλευκη γυρνάει
Με παγωμένους ψίθυρους
και νεύρα τεντωμένα
Και αγωνία κάτω απ’ το μηδέν
σε καταφύγια διαλυμένα
Κι είμαι σε χέρια ξένων τόπων
Θιβέτ εδώ η στέγη των ανθρώπων
Ματιές (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Παναγιώτης Καρανίκας)
Ματιές στις πόλεις που πεθαίνουν
Που δε γεννήθηκαν ακόμη
Και πάντα κάτι περιμένουν
Σαν τον φαντάρο αλλαγή
Ματιές στις πόλεις π’ αραδιάζουν
Τραπέζια έξω και φωνές
Υποστολή σημαίας πρώτα
Κι ύστερα μένουνε βουβές
Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα
Καβάλα και Κομοτηνή
Λέω στη γοργόνα…άμα ζει
Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί
Πάντα μαζί
Ματιές στις πόλεις που γεννιούνται
Με φωτεινές επιγραφές
Κι ύστερα χάνονται τις νύχτες
στις μοναξιάς τις μουσικές
Κρατώ στην τσέπη μου δυο λέξεις
Για να τις δώσω αμοιβή
Σ’ όποιον μου πει ποια είναι η πόλη
Που τρέμει μέσα στη βροχή
Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα
Καβάλα και Κομοτηνή
Λέω στη γοργόνα…άμα ζει
Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί
Πάντα μαζί
Ματιές στις πόλεις που ανάβουν
Σα φαναράκια τις γιορτές
Κι ύστερα πάλι τρεμοσβήνουν
Και μεγαλώνουν οι σκιές
Ψάχνω να βρω το πρόσωπό σου
Μα δεν το βρίσκω πουθενά
Χάθηκε μέσα σε λιμάνια
Και καπνομάγαζα παλιά
Πάμε μια βόλτα αλαμπρατσέτα
Καβάλα και Κομοτηνή
Λέω στη γοργόνα… άμα ζει
Κι αυτή μου λέει πάντα μαζί
Πάντα μαζί
Συμμετέχει ο Δημήτρης Κεραμέας
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά (Γιώργος Φραντζολάς - Χριστίνα Ματθαίου)
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Το φούλι μας ανάνιωνε κάτω στην πρασιά
Σιγοτραγούδαγε ο μικρός μου αδερφός
Κι οι άσπρες μας λινές πετσέτες χύνονταν στο φως
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Οι θόρυβοι ξεσπούσαν στα παραθύρια τ’ ανοιχτά
Χόρευε η κουρτίνα μας γλυκό σκοπό
Κι έκαιγε ο ήλιος της γιαγιάς μας το σγουρό βασιλικό
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Τη μύγα κυνηγούσε απ’ τη σαλάτα η μαμά
Μάζευε στα γρήγορα τα ρούχα τα ξερά
Τα κίτρινα τα μανταλάκια παίρνανε φωτιά
Τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Τρώγαμε όταν γυρνούσε ο μπαμπάς απ’ τη δουλεία
Στήναμε στο τέλος άγριο καβγά
Κι ύστερα κοιμόμασταν βαθειά ως τις επτά
Τώρα τα μεσημέρια τα καλοκαιρινά
Τις μνήμες ανιχνεύω εντελώς μηχανικά
Νοιώθω τα χέρια μου τόσο αδειανά
Και δεν αποκοιμιέμαι στο τραπέζι τώρα πια
Η Ελένη απ’ την Κυψέλη (Θανάσης Γκαϊφύλλιας)
Μέσα στα μάτια σου κρυμμένο το κεντρί
Γυρνάς κοιτάς κι ήσυχα με καρφώνει
Αφήνω κάτω την ασπίδα το σπαθί
Και στον χορό σου ξαγρυπνώ που δεν τελειώνει
Η πόλη αδειάζει έχει αρχίσει η βροχή
Ο κόσμος φεύγει και κανείς δεν περιμένει
Κι εγώ φοβάμαι αγκαλιά μ’ ένα γιατί
Ένα πουκάμισο αδειανό χωρίς Ελένη
Κλείνω τα μάτια κι όλα γύρω φωτεινά
Πέφτω στο κύμα και μαζί σου ταξιδεύω
Σε μέρη απάτητα στα πιο βαθειά νερά
Είσαι κοντά μου κι εγώ όλο σε γυρεύω
Κι όταν σε φέρνει πάλι πίσω ο νοτιάς
Όλα αρχίζουν από εκεί που πρωτοείδα
Εσένα μέλισσα να μου χαμογελάς
Και ξαναγίνομαι λευκή, λευκή σελίδα
Φωνητικά: Λία Τζιαμπάζη
Επίλογος (Θανάσης Γκαϊφύλλιας - Αντώνης Παπαϊωάννου)
Με μια κατάθεση δραχμαί τριάντα
Και τώρα που είμαι μέσα στα σαράντα
Μ’ ωτοστόπ θα φύγω πάλι
Φύλλο πορείας έχω βγάλει
Γαλάζια πεύκα τρέχουν στο μυαλό μου
Δεν τα ’χουν κάψει τόσες πυρκαγιές
Βαθειές οι ρίζες μες στον εαυτό μου
Γιατί είχα δυο ανάσες δυο καρδιές
Γιατί είχα δυο ανάσες δυο καρδιές
Με μια κατάθεση δραχμαί τριάντα
Και τώρα που είμαι μέσα στα σαράντα
Μ’ ωτοστόπ θα φύγω πάλι
Φύλλο πορείας έχω βγάλει
Μαλαματένια λέπια με κρατάνε
Δεμένο μ’ όλα αυτά που δεν περνάνε
Στο τρένο της ψυχής μου πέφτει βράδυ
Θα ξημερώσει ως το Λιανοκλάδι
Στο τρένο της ψυχής μου πέφτει βράδυ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου